string(9) "financien"
string(29) "ik-heb-spijt-van-de-scheiding"
string(8) "kinderen"
string(29) "ik-heb-spijt-van-de-scheiding"
string(23) "procedure-echtscheiding"
string(29) "ik-heb-spijt-van-de-scheiding"
string(14) "relatie-emotie"
string(29) "ik-heb-spijt-van-de-scheiding"
Ik heb spijt van de scheiding
Leestijd: 5 minutenEen paar maanden geleden voelde de scheiding nog als een opluchting. Eindelijk vrij, ongebonden. Alle formaliteiten lekker achter de rug. Geen gezeur meer over de huishoudelijke taakverdeling. Geen gedoe over te laat komen voor het eten. Allemaal verleden tijd. En die omgangsregeling met de kinderen komt vanzelf wel in orde.
Natuurlijk, als je ‘s avonds moe thuiskomt moet je wel zelf zorgen voor een hap. O.K., er moeten ook boodschappen worden gedaan. En de inhoud van de wasmand komt niet vanzelf in de kast terecht. Daar staat wel tegenover dat er niemand is die loopt te mopperen over vuile sokken die onder het bed rondslingeren. Plus: het hele weekend is mooi voor mij.
En zij?
Hoe gaat zij eigenlijk met de nieuwe situatie om? De kinderen ziet ze in ieder geval heel wat meer dan ik. Die gezelligheid begin ik wel te missen. Dan ga je al gauw een beetje piekeren. Hoe kwam het ook alweer dat het zo uit de hand liep? Goed, ze werd die dag behoorlijk nijdig want ik had op de tennisclub zitten flirten met Suzie. Dat was niet zo handig. En de schuld schuiven op die paar biertjes kwam ook niet echt geloofwaardig over. Dat werd dus dikke ruzie. Dan roep je dingen waar je later spijt van krijgt.
En nu?
Toen was ik er echt helemaal klaar mee. Nu zijn we een paar maanden verder. De boosheid is grotendeels verdwenen. Ik voel dat ik voor mezelf moet toegeven dat er veel is wat ik mis. De kinderen op de eerste plaats. Ze verwijten me dat ik alleen aan mezelf denk. Dat zoenen met vreemde vrouwen niet o.k. is. Bovendien kunnen ze hier niet blijven slapen en missen ze steeds hun eigen spulletjes. Voor hen hoeft het allemaal niet meer. Die breuk herstel je niet zomaar met een appje af en toe.
En verder?
Verder lijkt het erop dat het vrijgezellenbestaan steeds minder leuk wordt. Alleen thuiskomen in het donker is niet gezellig. Van elke avond Netflix kijken gaat ook snel de lol af. Daten? Eigenlijk niks voor mij. Wat een gestoorde types kom je op het internet tegen. Zelfs de weekends duren voor mijn gevoel wel erg lang. Ik ben blij dat ik prettig werk heb met prima collega’s.
De nachten zijn het ergst. Dan ga je piekeren. Je herinnert je het spelen en lachen met de kinderen. Alle dingen die je vroeger samen deed. Wakker worden met iemand naast je. Ook iets alledaags als geld houdt je uit de slaap, want de financiële situatie is verre van rooskleurig.
Te laat?
Het flauwe cliché: ”berouw komt na de zonde” is bekend. Ook ik betrapte me er steeds vaker op dat ik ging nadenken over de vraag: ”waarom wilde ik eigenlijk perse scheiden?” Was het omdat de liefde definitief over was? Waarom vind ik dan nog steeds dat mijn ex een fijne meid is? Dat we toch best een goed team waren. Hoe zou ze reageren als ik haar zou vertellen dat het me oprecht spijt. Niet te voorspellen. En heb ik het lef om het haar te zeggen? Ten slotte was ik het die toen alles verpestte. Ik ga er een nachtje over slapen en bel haar morgen. Misschien stemt ze ermee in om samen ergens een kop koffie te gaan drinken. Dan zeg ik haar eerlijk hoeveel spijt ik heb. En vooral dat ik haar mis, iedere dag.